Hola!

Zondagochtend werden we vroeg wakker. De feestgangers van de avond ervoor hadden energie voor het hele Boliviaanse volk, zij hadden de hele nacht gefeest en 's morgens om 6u lieten meerdere fanfares alweer van zich horen. Na het ontbijt zijn wij dan ook nog maar even gaan kijken, ondanks dat we vroeg wakker waren bleef het geweldig om al die feestende Bolivianen te zien, wat een sfeer!

's Middags zijn we in de bus naar La Paz gestapt. Een tocht van normaal gesproken zo'n drie uur maar dat werden er wat meer. Om van Copacabana naar La Paz te rijden moet het Titicacameer worden overgestoken, dat gebeurt hier gewoon met een soort vlot waar zowel bus als passagiers op gaan en wat erg lang duurt. Daarna via een weg met een ontelbaar aantal hobbels en gaten naar La Paz. We schommelden van links naar rechts aan een stuk door, er leek geen einde aan te komen.

Dan even een lesje geografie. In tegenstelling tot wat bijna de hele wereld denkt is La Paz niet de hoofdstad van Bolivia. De regering zetelt hier maar de officiële hoofdstad van Bolivia is Sucre. Daarnaast bestaat dit stedelijk gebied uit twee steden namelijk La Paz en El Alto. De steden liggen tegen elkaar aan en hebben beiden (officieel) een miljoen inwoners maar in werkelijkheid zijn dat er ongeveer drie keer zo veel. Het is bijzonder om eerst door het immens drukke en hoger gelegen El Alto te rijden (4000m) en toen we daar eenmaal doorheen waren direct de volgende, lager gelegen miljoenenstad La Paz (3100m) te zien liggen en in te rijden. Twee zulke grote steden zo dicht bij elkaar en dus ook zo veel mensen op relatief gezien zo weinig vierkante meters, hoe dat eruit ziet is eigenlijk met geen pen te beschrijven.

De volgende dag zijn we La Paz gaan ontdekken. Ons viel vooral op dat alles dicht was en dat er weinig mensen op straat waren. Na een flinke wandeling door de stad en het stadspark kwamen we er 's avonds tijdens het eten achter dat de dag van de arbeid hier een dag verlaat was omdat 1 mei op zondag viel. Heel La Paz bleek dus vrij te zijn waardoor de stad op ons in eerste instantie een beetje een saaie indruk maakte.

Dinsdag stond er daarentegen een bijzonder tripje op het programma. Voordat we naar La Paz gingen hadden wij bedacht dat we graag een bezoekje wilden brengen aan de Yatiris markt. Een markt waar Yatiris (Sjamanen) huisjes hebben waar ze ziekten genezen, onheil bestrijden, geluk afdwingen via offergaven of de toekomst voorspellen via het "lezen" van coca bladeren. Dat wilden wij weleens meemaken. Lastig aan een bezoek is dat in reisgidsen wordt benadrukt dat je hier als toerist niet zonder gids naartoe moet gaan. Er komen hier zelden toeristen en de Yatiris houden niet van pottenkijkers. Toeristenbureaus bieden ook geen excursies naar deze plek aan dus de grote vraag was waar wij een gids vandaan konden toveren? We besloten onze vraag eens voor te leggen aan de receptionist van ons super goedkope hotel en nadat hij ons eerst aankeek alsof we hem zojuist gevraagd hadden op zijn hoofd te gaan staan een rondje te draaien leek hij onze vraag wel leuk te vinden. Hij kwam er zelf regelmatig en kende wel iemand die bereid was om met ons mee te gaan. Er werd een telefoontje gepleegd en prompt stond de vrolijke serveerster van het restaurant waar we hadden gegeten op onze eerste avond in La Paz voor onze neus. De meneer van het hotel bleek ook haar leraar te zijn en zij zag het, als student Engels, wel zitten om met twee toeristen op pad te gaan.

Zo gezegd zo gedaan, dinsdagochtend troffen we elkaar bij het restaurant en gingen we naar de markt. Onze gids voor een paar uur bleek Jenny te heten en 19 jaar oud te zijn. Ze vertelde ons van alles over La Paz en haar leven in deze "harde" stad. Jenny werkt zeven dagen per week en studeert daarnaast dus ook nog. Bovendien staat La Paz niet bekend als extreem veilig en dat heeft Jenny aan den lijve ondervonden. Wij waren best onder de indruk en dan moest onze Yatiris ervaring nog beginnen. Samen met Jenny namen we de Teleferico naar El Alto. Dat is een hypermoderne kabelbaan, die eruit ziet als een skilift, die La Paz en El Alto met elkaar verbindt. Van hieruit heb je een prachtig uitzicht over de stad en konden we nogmaals zien hoe bizar groot deze steden zijn. Op de markt aangekomen zagen we een heleboel kleine huisjes naast elkaar staan. We klopten aan bij een huisje waar een oude man zat. Een voodoo-achtige ervaring deed zich voor voor waarbij onze levende glazen bol met behulp van het gooien van cocabladeren allerlei voorspellingen deed over onze gezondheid, werk, reis en de toekomst die allemaal min of meer vielen in de categorie "het kan vriezen, het kan dooien..." Jenny vertaalde alles netjes waardoor we nu in ieder geval te weten zijn gekomen dat we gezond blijven zo lang we samen zijn. Een vreemde ervaring was het, te meer omdat Jenny, en met haar het overgrote deel van het Boliviaanse volk, heilig overtuigd lijkt te zijn van de voorspellingen van de wonderdokters. Dat kunnen wij ons als nuchtere Hollanders toch maar moeilijk voorstellen.

's Middags hebben we tijdens de lunch alles even laten bezinken en hebben we twee musea bezocht, eentje over Boliviaanse muziekinstrumenten en een andere over cocabladeren en de daaraan verwante cocaïne-industrie.

Bolivia heeft veel dingen in de categorie "de hoogste..." maar heeft er ook een in de categorie "de gevaarlijkste...". Op een uur rijden van La Paz ligt namelijk de gevaarlijkste weg ter wereld, ook wel bekend onder naam "death road", de naam spreekt voor zich. Tot een aantal jaren geleden reed er nog verkeer maar dat is inmiddels verboden, fietsen mag nog wel en dat hebben wij woensdag gedaan. Even voor jullie beeld: De weg is ongeveer zo breed als een auto, verschrikkelijk stijl en het "wegdek" bestaat uit zand, rotsblokken van alle soorten en maten en diepe sleuven. Tel daarbij op een ravijn zo diep dat je niet kunt zien hoe diep het eigenlijk is (en het ook niet wil weten) en dat alles uiteraard zonder vangrail of afscheiding anderszins. Dat is dus de "death road". Samen met vier andere waaghalzen en een gids werden we naar een hoogte van 4700 meter gebracht en begon onze tocht naar een hoogte van 1800 meter, flink dalen dus. Al met al een te gekke ervaring die we mooi van onze bucketlist kunnen afstrepen. Mandy vroeg zich aan het begin wel even af waar ze aan begonnen was maar ging daarna heel goed naar beneden, totdat ze zo'n twintig minuten voordat de tocht erop zat plotseling flink in haar remmen moest knijpen en gelanceerd werd. Ze maakte een flinke smak die zomaar vervelend had kunnen aflopen. Gelukkig is ze er met een paar schrammen en een pijnlijke knie heel goed vanaf gekomen. Als herinnering aan dit bijzondere tochtje zijn wij nu de trotse bezitters van twee officiële "death road" t-shirts, heel leuk.

Donderdag zijn we met de bus naar Oruro vertrokken. In deze stad is zo weinig te beleven dat je goed moet zoeken naar een fatsoenlijke eetgelegenheid. Het enige wat Oruro te bieden heeft is dat vanuit deze plaats de trein naar Uyuni vertrekt, een prachtige treinreis over de Altiplano, die wilden wij natuurlijk niet missen. Na een treinreis van zo'n zeven uur zijn we vandaag in Uyuni aangekomen. Morgen gaan wij een tour over de beroemde zoutvlakten van Bolivia boeken, dat wordt ongetwijfeld een van de hoogtepunten van onze reis. Na deze tour horen jullie weer van ons. Geniet allemaal van het mooie weer in Nederland!!!

Adios,

Harm en Mandy