harm-mandy.reismee.nl

Salar de Uyuni

Hola a todos,

Zaterdag hebben we eerst onze was weggebracht, ook dat hoort bij het leven van twee backpackers. Daarna zijn we tours over de zoutvlakte gaan "shoppen", er zijn hier zoveel touristenbureaus die tours aanbieden dat het loont om even goed rond te kijken. Uiteindelijk maakten we een keuze en boekten we voor de volgende dag. Daarna nog even met onze moeders gebeld, ook in Bolivia wordt moederdag uiteraard niet vergeten. 's Avonds begon Mandy zich steeds slechter te voelen, ze had last van haar buik. Gezien de gemiddelde staat van een Boliviaanse keuken is dat niet verwonderlijk. Tot overmaat van ramp kregen we onze was 's avonds ook nog nat terug, daar gingen we natuurlijk niet mee akkoord. De volgende ochtend om 7u stond de meneer van de was weer voor de deur, gelukkig deed zijn droger het toen wel. Wij waren toen al even wakker want Mandy voelde zich nog altijd beroerd. We besloten dat het geen goed idee was om vandaag onze trip over de zoutvlakte te starten. Harm ging daarom naar de tour operator om de tour te verplaatsen. Dat ging niet zonder slag of stoot maar na ruim twee uur bakkeleien in een combinatie van Engels en gebrekkig Spaans was het geregeld, we mochten een dag later vertrekken. Daarna snel terug naar Mandy maar dat liep even anders. Hoewel Uyuni klein is en hier werkelijk niets te beleven valt, presteerde Harm het om hier te verdwalen. Na een klein half uur spoorzoeken door Uyuni besloot Harm om in een taxi te springen en na welgeteld twee minuten stond hij weer voor de deur van het hostel. Daarna belden tante Lien en ome Gerard even over WhatsApp, gezellig! Mandy heeft de rest van de dag rustig aan gedaan en gelukkig ging het de volgende ochtend iets beter, onze tour kon beginnen. Samen met twee Britten, een Duitse, twee stokoude Brazilianen en gids Alix gingen we op pad.

Salar de Uyuni vormt de grootste zoutvlakte ter wereld met een oppervlakte die vergelijkbaar is met drie keer Noord-Brabant. Nog voor het bestaan van het Andes gebergte bestond dit gebied uit een immense zee dat door de jaren heen langzaam is opgedroogd. Het resultaat is een eindeloze witte, zoute vlakte. Het geheel oogt surrealistisch, zeker op de momenten dat je, zover als je kijkt, alleen maar wit ziet, bijzonder! Na uren rijden over de Salar kwamen we aan bij onze eerste overnachtsplek. Een soort stenen hut waar het 's nachts letterlijk steenkoud werd. Het bleek echter een opwarmertje voor de volgende nacht.

De tweede dag van onze tour begon vroeg. Snel uit bed en ontbijten en dan om 7u op pad, dachten we. Totdat Alix met het nieuws kwam dat de accu van de auto kapot was. Er zou, binnen een uur, een nieuwe auto komen. Een uur in Boliviaanse begrippen is ongeveer anderhalf uur naar onze maatstaven, dat wisten we inmiddels wel. Om een lang verhaal kort te maken duurde dit Boliviaanse uurtje 4,5 uur. Uiteindelijk was Orlando onze reddende engel, hij bracht een rijdende jeep en werd onze nieuwe gids. Eindelijk konden we vertrekken! Het zou letterlijk een race tegen de klok worden, er stond veel op het programma en hiervoor moest ver gereden worden. We hadden slechts een paar uur de tijd, want het is hier al om 18.30 donker. Orlando nam deze race wel erg letterlijk en scheurde zo hard dat een van de Brazilianen er een bloedneus aan over hield. Niet echt prettig, maar we reden in ieder geval weer en we hebben alles gezien wat er voor die dag op de planning stond. Zo zagen we onder andere Laguna Colorada, een meer dat bestaat uit alle kleuren van de regenboog, een plek die vaak voorkomt in lijstjes van de mooiste plekken ter wereld. Eerlijk is eerlijk, dat zagen wij er niet helemaal aan af omdat het weer wat tegenzat. Net voor zonsondergang kwamen we aan bij ons onderkomen voor de nacht. Wat was het er koud! Zelfs met zeven lagen kleren, twee broeken, een sjaal, een muts, drie dekens en een slaapzak hadden we het nog ijskoud. Niet zo gek aangezien het hier 's nachts met gemak 10 tot 15 graden vriest en een vorm van verwarming hier nog niet beschikbaar is. We waren dan ook blij dat de nacht voor ons eindigde om 5u.

Vlak voor zonsopgang kwamen we aan bij de geisers, ze deden al flink hun best en enthousiast sprongen we uit de auto. Ineens stonden we tot onze enkels in de sneeuw, dat was gek, leuk en berekoud tegelijkertijd. Vervolgens doorgereden naar Laguna Verde en in de verte vulkaan Licancabur gezien, ook weer een prachtige plek maar door de dikke bewolking en de vele sneeuw kwam ook met name het groen gekleurde meer niet helemaal uit de verf. Met het bezoeken van deze plek hebben we overigens ook het "dak" van onze reis bereikt, op een hoogte van ruim 5300 meter, best hoog voor twee backpackers uit de Lage Landen.

Daarna begon onze terugtocht naar Uyuni. Hoewel de absolute afstanden hier niet zo groot zijn, zijn in dit gebied de wegen slecht onderhouden en niet geasfalteerd. De rit naar Uyuni duurde dan ook zo'n zeven uur. Eerst een hele tijd door de sneeuw en vervolgens over stukjes death-road light, af en toe was het billenknijpen. Uiteindelijk kwamen we veilig aan in Uyuni. Samen met onze groepleden hebhen we nog een hartig woordje gesproken met de eigenaar van de tour agency. Uiteindelijk hebben we een kleine vergoeding gekregen waarvan we met z'n allen een lekkere pizza konden gaan eten, gezellig. Daarnaast vernamen we ook nog dat de familie Burgers is uitgebreid met twee kereltjes, wat een geweldig nieuws!

Zojuist zijn we na een busreis van vier uur veilig aangekomen in Potosi, de hoogst gelegen stad ter wereld. Meer daarover in ons volgende blog.

Adios,

Harm en Mandy

Reacties

Reacties

Marleen

Jammer dat het af en toe tegen zit, maar knap hoe jullie daar mee omgaan. Toch wel grappig dat zo'n wereldreiziger in een klein plaatsje kan verdwalen. Veel succes/plezier in Potosí.

Paul

Jullie moeten volgens mij al eindeloos veel foto's hebben gemaakt als je alle bijzondere plaatsen wil vastleggen. Mooi dat je ook veel leert van de historie en de geografie van het land. Als ik dit allemaal lees zou ik jullie reis zo willen overnemen, wat een geweldige belevenis. jammer dat de auto weer eens kapot ging maar blijkbaar hoort dat ook een beetje bij de cultuur. Veel plezier bij de zilvermijnen van Potosí.

Marian

Verdwalen in zo'n klein plaatsje, Harm, van wie zou je dat hebben? :) haha, zo herkenbaar .....
en wat een prachtig verhaal weer over jullie avonturen, doet me weer beseffen hoeveel moois er op deze wereld te zien is, nooit geweten dat Bolivia zo fantastisch is, want dat blijkt duidelijk uit jullie verhaal. Hopelijk is Mandy weer fit en blijven jullie in je verdere reis gespaard van kapotte auto's.
Wees voorzichtig en geniet, maar dat laatste doen jullie volgens mij volop!
Liefs. XX

Paulien

Lieve Harm en Mandy,

Wat leuk om jullie verhalen iedere keer te lezen! Zo pik ik ook wat mee van jullie avonturen! Heldhaftige dingen doen jullie soms hoor, bikkels! En dan ook nog de tijd vinden om alles mooi op papier te zetten, wauw..

Geniet nog maar heel erg van jullie reis!

Liefs,

Paulien

Carla en Cees

Hoe krijg je het voor elkaar Harm om te verdwalen in zo'n klein gehucht! Maar je bent zeker niet de enige hoor, hier loopt er nog zo een rond :) Een ding weten we zeker, we zijn wel een beetje jaloers op al het moois dat jullie kunnen zien. Behalve natuurlijk de kou!! Goede en veilige reis verder en blijf genieten! Veel liefs van ons allemaal

Nellie

Hallo Harm en Mandy, ik heb jullie laatste verhaal net nog een keer gelezen, jullie zien echt veel en het wordt mooi beschreven! Ik kijk weer uit naar het volgende verhaal, lieve groetjes van de Schoentjes x

Gerard en Lien

Hallo Harm en Mandy.
Wat 'n prachtige reis die jullie aan het maken zijn.
We vinden het bijzonder dat wij dit kunnen meemaken door jullie verhalen.
Wij verheugen ons op het moment dat al wat jullie hebben mee gemaakt,en gezien nog eens bij ons thuis van jullie mogen horen en zien.
Dat belooft 'n mooie avond te worden.
Groetjes Lien en Gerard.

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!