Lago Titicaca

Hola a todos,

Na onze rustdag zijn we dinsdag weer op pad gegaan. Zo'n twee kilometer buiten het centrum van Cuzco liggen Sacsayhuamán en Quenko, twee archeologische opgravingen uit de Inca tijd. Het valt allemaal een beetje in het niet bij Machu Picchu natuurlijk maar beide opgravingen zijn bijzonder te noemen en zeker een bezoek waard. Bewonderenswaardig blijft de bouwkunst van de Inca's. In Sacsayhuamán liggen stenen van wel 140 ton opgestapeld zonder dat je er een spelt tussen kunt krijgen, onvoorstelbaar.

Woensdag hebben we het door ons inmiddels geliefde Cuzco verlaten. Wat een ontzettend sfeervolle, mooie en gezellige stad is dat. Voor de toekomstige Peru gangers onder ons: Trek minstens een paar dagen uit om de stad op je gemak te bezichtigen. Er is meer dan genoeg te zien en te doen.

Om busavonturen zoals de vorige te voorkomen hebben we voor de bus naar Puno een busmaatschappij gekozen die bekend staat als zeer betrouwbaar. Het loonde want de buschauffeur van dienst stuurde de bus beheerst door het schitterende, bergachtige gebied richting onze volgende bestemming. Na iets meer dan zeven uur kwamen we veilig aan in Puno. Opvallend aan de inwoners van deze stad is dat ze nog kleiner zijn dan de mensen in Cuzco. Daarnaast hebben ze een klein onderlijf en een brede borstkas, ook hebben ze paarsige wangen door een verhoogde productie van rode bloedcellen. Allemaal om te kunnen functioneren op zo'n grote hoogte.

Ons hostel zat in het centrum wat het makkelijk maakte om de spaarzame hoogtepunten van de stad nog diezelfde middag te bezichtigen. Puno stelt als stad niet veel voor. Iedereen komt hier voor maar een ding: Het Titicacameer. Op ruim 3800 meter boven zee het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld. 's Avonds hebben wij dan ook direct een tour geboekt voor de dag erna.

Donderdag werden we al vroeg opgehaald bij ons hostel en vetrokken we per boot naar de Uros eilanden. Deze eilanden zijn gemaakt van riet en drijven op het water. Wanneer je erop loopt heb je het gevoel alsof je continu over een waterbed loopt, heel apart. Op de eilanden wonen de Uros in kleine gemeenschappen bij elkaar onder primitieve omstandigheden en alles is gemaakt van riet: De huizen, de boten en de bedden. Na een korte rondleiding door Uros bewoonster Anna zijn we verder gevaren naar het eiland Tanguile. Ook hier woont een inheemse stam behoorlijk afgesloten van de buitenwereld. Aldaar geluncht en een wandeling over het eiland gemaakt. Het uitzicht over het meer was ongelooflijk mooi wat een aantal mooie foto's heeft opgeleverd. 's Avonds gegeten in een gezellig restaurant waar ook een Peruviaanse groep traditionele muziek speelde met panfluiten, trommels en gitaren, heel gezellig.

Ook vrijdag stond de wekker weer vroeg, een nieuw hoofdstuk van onze reis begon, Bolivia! Vanuit Puno is het zo'n drie uur met de bus naar Copacabana aan de Boliviaanse kant van het Titicacameer (het strand in Rio de Janeiro heeft zijn naam aan deze stad te danken), tussendoor nog even gestopt bij de Boliviaanse grens om de nodige stempels te laten zetten en vervolgens lopend de grens over gegaan. 's Middags boottickets geboekt voor de volgende dag naar Isla del Sol, een eiland voor de kust van Copacabana. Daarnaast de kathedraal bezocht en de berg Cerro Calvario beklommen. Van hieruit hadden we een prachtig uitzicht over Copacabana en het Titicacameer maar onze lijven zijn duidelijk niet gewend aan het beklimmen van bergen op 4000 meter hoogte, wat waren we moe toen we boven kwamen.

Vanochtend zijn we met de boot naar Isla del Sol gegaan met de bedoeling een wandeling van zo'n vijf uur van noord naar zuid te maken en op de zuidpunt een hostal voor een nacht te zoeken. Ons was verteld dat we beter niet konden reserveren, veel accommodaties beschikken hier immers nog niet over internet. Onze tactiek was dan ook om ergens naar binnen te lopen, de kamer te bekijken en eventueel te boeken. Dat pakte allemaal wat anders uit... De wandeling was pittig, urenlang liepen we door de brandende zon heuvel op en heuvel af, zonder iemand tegen te komen, uitgezonderd hordes knorrende wilde varkens en balkende ezels. De spaarzame gehuchtjes die we tegenkwamen waren totaal verlaten. Gaandeweg begon ons iets te dagen. Gisteren werd ons verteld dat er in Copacabana een groot feest zou zijn waar ook veel mensen uit de regio naartoe komen. Wij hadden er tot dan toe niet echt bij stil gestaan maar naarmate we steeds dichter bij de zuidpunt kwamen en naast alle huisjes ook hostels en restaurants verlaten waren realiseerde we ons dat slapen op het eiland niets ging worden. Alle eilandbewoners bleken feest te vieren in Copacabana.

We hebben nog even stevig doorgelopen en een een boot terug naar Copacabana genomen. Eenmaal daar aangekomen konden we gelukkig nog een nachtje bijboeken in het hotel van de nacht ervoor en ook de bustickets naar La Paz hebben we een dag kunnen vervroegen. Daarna hebben ook wij ons in het feestgedruis gestort. Want ook al is Bolivia het armste land van Zuid-Amerika, feesten dat kunnen die Bolivianen als de beste! Grote groepen uitbundig dansende mensen in prachtige kostuums, veel gezang, muziek en vuurwerk en natuurlijk veel eten en drinken. Het zou zomaar carnaval in Rio kunnen zijn. Al met al hebben wij een hele gezellige avond gehad en vonden we het helemaal niet erg dat we eerder terug zijn gekomen van Isla del Sol. Morgen vertrekken we naar een hele andere omgeving dan waar we ons nu bevinden namelijk de miljoenenstad La Paz!

Adios,

Harm en Mandy

De tocht naar Machu Picchu

Hola a todos,

Wat een bijzondere dagen hebben wij achter de rug met als absoluut hoogtepunt ons bezoek aan Machu Picchu gisteren. Donderdagochtend begon onze Jungle Inca Trail op weg naar Machu Picchu, samen met een Amerikaans stel, een Braziliaanse en onze gids Marco gingen we op pad. Om half 7 vertrokken we en na een paar uur rijden stopte de chauffeur het busje op 4300 meter hoogte. Vervolgens mochten we met mountainbikes naar een hoogte van 2000 meter sjeesen, heerlijk! Onderweg fietsten we door riviertjes, die hier gewoon over de weg lopen. Mandy hield haar voetjes niet droog. Bijzonder was dat we onderweg de vegetatie steeds meer zagen veranderen. Waar we boven de gletsjers en eeuwige sneeuw zagen liggen, zagen we naarmate we verder naar beneden fietsten steeds meer tropische bomen en planten. Daarnaast voelden we het zuurstofgehalte toenemen, heerlijk na die dagen in de ijle lucht van Cuzco. We overnachtten in Santa Maria, waar de volgende ochtend onze eerste hike startte.

Om zeven uur begonnen we vol verwachting en energie aan onze tocht van 14 kilometer. Voor we goed en wel begonnen waren, zweetten we ons al een ongeluk dankzij het extreem vochtige tropisch regenwoudklimaat, heel apart om te ervaren. De tocht voerde ons langs stijle, oude Inca paden en langs diepe afgronden. Na zo'n zeven uur klimmen kwamen we bekaf aan in Santa Teresa. We sloten onze dag af in de hot springs waar onze spieren even heerlijk mochten ontspannen. Dat was hard nodig.

Zaterdag stond de volgende activiteit op de planning: ziplinen. In Peru houdt dat in dat je in een tuigje met een snelheid van 80 km/h en 250 meter door een vallei vliegt. Mandy vond het genieten, Harm wat minder. Hij stelde zich vooral de vraag waarom hij hier in godsnaam aan was begonnen. Na het ziplinen begon onze volgende hike. Weer een pittige tocht maar gelukkig liepen we vooral over "vlak" terrein, een pad naast het spoor met losse stenen. Af en toe passeerde een trein naar Machu Picchu, het einde van onze tocht was in zicht. Moe maar voldaan kwamen we aan in Aguas Calientes, de plek waar de volgende ochtend de klim naar Machu Picchu zou beginnen.

Zondag om 3.45 ging onze wekker. We begonnen, ondanks onze spierpijn, opgewekt aan de klim naar de oude Inca stad. Na een heleboel trappen, zo'n 1800 om precies te zijn, bereikten we onze eindbestemming, Machu Picchu. Wat is dat geweldig mooi! Het was heel bijzonder om rond te lopen op een plek waar honderden jaren geleden mensen al zulke gebouwen konden maken. Na urenlang ronddwalen door Machu Picchu daalden we weer af naar Aguas Calientes, van waaruit onze terugreis naar Cuzco begon. Dat werd me het tochtje wel... Het eerste gedeelte legde we af per trein waarna we in een bus naar Cuzco stapten. Hier ging het behoorlijk mis. De bus bleek namelijk al een tijdje niet meer aan de Peruviaanse APK keuring te voldoen en na ongeveer driekwartier stond de bus stil middenin het Andes gebergte, in het pikkedonker, in de middle of nowhere, op z'n zachtst gezegd niet heel fijn. Na ongeveer 300 keer de auto opnieuw gestart te hebben werd ons vriendelijk verzocht een heuvel op te lopen maar ook daarna gaf de motor niet thuis. Om een lang verhaal kort te maken: Uiteindelijk kwamen we drie uur later dan gepland en met een andere bus aan in Cuzco, wat waren we moe en wat is het jammer dat we zo'n geweldige dag zo moesten afsluiten. Vandaag hebben we dan ook lekker uitgerust en geskypt met het thuisfront, fijn en gezellig. Vanavond hebben we voor het eerst sinds we in Peru zijn gekookt. Hoewel de maaltijden de afgelopen dagen goed verzorgd waren hangt de Peruviaanse keuken ons al best wel een beetje de keel uit.

Morgen is onze laatste volle dag in Cuzco en gaan we naar Sacsayhuamán, een bouwwerk uit de Inca tijd. Daarna gaan we door naar Puno en vervolgens naar Copacabana in Bolivia. Jullie horen van ons.

Adios,

Harm en Mandy

Cuzco

Hoi allemaal,

Allereerst bedankt voor de leuke berichtjes die we hebben ontvangen na ons eerste blog. Het is ontzettend leuk om te horen dat onze reis zo nauw gevolgd wordt door het thuisfront. Met ons gaat alles (weer) goed.

Afgelopen maandag zijn we vanuit Lima naar Cuzco gevlogen. Een korte vlucht, met veel turbulentie dat wel. Mandy smulde tijdens de vlucht van de "Inka popcorn" en Harm kreeg een smerig Peruviaans cakeje. Met de taxi naar onze Casa Familiair gegaan waar we werden opgewacht door de familie en een thermoskan coca thee, heel leuk. Op de hoek van de straat nog even iets gegeten voor het ongelofelijke bedrag van zes euro! Hiervoor kregen we een soepje, kip met friet en rijst en cola. Goed voor de portemonnee zo'n avondje want verder is Peru in verhouding behoorlijk duur

De volgende ochtend werden we allebei wakker met een zwaar hoofd. Niet zo gek aangezien Cuzco op een hoogte van 3400 meter boven zee ligt. We hebben het rustig aan gedaan maar zijn 's middags toch de stad in gegaan. Onder andere Korikancha (een oud klooster bovenop een Inca tempel) en plaza de Armas bezocht. Cuzco is in alle opzichten een adembenemend. De stad straalt veel kunst en cultuur uit maar zodra we tien treden omhoog liepen, moesten we echt even bijkomen. Opvallend is dat de mensen er totaal anders uitzien. Veel mensen lopen nog in traditionele klederdracht en Roel van Velzen zou zich hier een reus voelen, zo klein is iedereen hier. 's Avonds gegeten in een leuk uitziend restaurant. Het eten viel echter een stuk minder leuk, een paar uur later lag Harm's pizza namelijk al in een zakje. Vanochtend ging het gelukkig weer een stuk beter en hebben we de wijk San Blas bezocht. Prachtige authentieke wijk in met gezellige straatjes. Jammer genoeg kwam de regen regelmatig met bakken uit de hemel dus af en toe even schuilen. Vanavond hebben we de briefing van onze tour naar Machu Picchu gehad die morgen begint. We hebben er ontzettend veel zin in en zullen jullie als we terug zijn verblijden met ons volgende verhaal.

Adios,

Harm en Mandy

Adios Hollanda, hola Peru

Ons avontuur is begonnen, wij zijn in Peru! Na een lange vlucht van bijna 13 uur kwamen we rond 6u 's avonds aan op het vliegveld van Lima. Meteen merkten we dat we in Zuid-Amerika waren want we werden verwelkomd door luidkeels blaffende drugshonden, even wennen.

In de vertrekhal troffen we een vriendelijke Zwitserse mevrouw die goed Spaans sprak. Met z'n drieën stapten we in een taxi om naar ons verblijf voor vannacht te gaan. Plots stapte ook bn'er en oud-staatssecretaris Henk Bleker met vriendin in. Eenmaal vertrokken kwamen we al snel vast te staan in het drukke verkeer. Henk mompelde dat hij de Peruvianen de oplossing voor het fileprobleem op een briefje zou kunnen geven maar kennelijk zijn de briefjes van Henk nog niet tot in Zuid-Amerika doorgedrongen. Hier geldt namelijk het recht van degene die het hardst toetert en van degene die niet maalt om een deuk meer of minder in zijn auto.

Anderhalf uur filerijden en honderdduizend toeters later reed de chauffeur de straat in van ons verblijf. Maar wat bleek: Een hele grote rode plaat hing op de voordeur. Hoewel ons Spaans behoorlijk te wensen overlaat wisten we allebei dat dat niet veel goeds betekende. Het hostel bleek gesloten. Dat was even schrikken, moe van een lange reis in het donker midden in een megastad op zoek moeten gaan naar een slaapplaats zat niet echt in onze planning opgenomen. Gelukkig schoot de Zwitserse mevrouw te hulp. Ze vroeg de chauffeur te bellen naar een lokaal guesthouse en een half uur later waren we voor een nacht de trotse eigenaren van een kamer die niet zou misstaan in een dubbele aflevering van Hoe Schoon is Jouw Huis. Niet echt fijn natuurlijk maar we hadden in ieder geval een dak boven ons hoofd, daar zag het een half uur eerder nog niet naar uit. Ondanks de vermoeidheid hebben we toch direct dankbaar gebruik gemaakt van de wifi en een onderkomen voor de komende twee nachten geboekt. Na deze bijzondere eerste avond zijn we gaan slapen.

Dag twee begon voor Harm vroeg, om kwart over vier om precies te zijn. De jetlag leek zijn werk te doen. Mandy daarentegen sliep nog even lekker verder. Na een vroeg ontbijt zijn we op pad gegaan. We hebben de wijk Miraflores verkend, een van de rijkere wijken van Lima. 's Middags zijn we voor het eerst met onze backpacks op pad gegaan, naar ons nieuwe onderkomen. Dat betekende ook dat we voor het eerst gebruik moesten maken van de "metro" van Lima. Lima heeft namelijk geen metrolijnen maar wel miljoenen mensen die vervoerd moeten worden. De "oplossing" is een rijbaan met bussen. Klinkt misschien niet slecht maar in de praktijk betekent dit dat in één bus ongeveer 300 Limanezen willen, de hele dag door. Nadat we ons eindelijk in de bus gewurmd hadden, waren we blij dat we er na twee haltes weer uit konden. Een half uur later kwamen we aan bij ons hostel, een super leuke plek met vriendelijke mensen. De Peruvianen vinden wij tot nog toe sowieso uitblinken in vriendelijkheid. We worden vaak spontaan geholpen met het zoeken van de weg en we zijn vier keer geïnterviewd door scholieren die hun Engels moeten oefenen, heel leuk.

De rest van de middag hebben we de toerist uitgehangen in het oude centrum van Lima en de belangrijkste gebouwen en pleinen van de stad bezocht, waaronder plaza de mayor. 's Avonds lekker gegeten en met een record aantal stappen op onze stappenteller sloten we onze eerste volle dag in Peru af.

Ook op de derde dag weer vroeg uit de veren. Met de bus zijn we naar het centrum gegaan en hebben we een wandeling gemaakt door een deel van Lima waar nog maar weinig toeristen komen. Jammer want sommige gebouwen behoren tot de mooiste van de stad en er hangt een authentieke sfeer. Laat in middag ver gelopen naar het museo de la Nacion. De bus/metro beslaat maar een beperkt gedeelte van de stad dus dat betekent dat je hier heel wat af loopt. Aangekomen bij het museum bleek het museum gerenoveerd te worden waardoor maar een heel klein gedeelte open was. Dat was een domper want na een klein half uur kon onze ruim driekwartier durende looptocht naar het busstation weer beginnen. Na deze tocht hebben we een lekkere pasta gegeten in de beroemde pizzastraat. Nu liggen we uitgeteld op ons bed. We hebben de afgelopen twee dagen veertig kilometer gelopen dus onze voetjes zijn toe aan een rustdag, die krijgen ze morgen. Dan vliegen wij namelijk naar Cuzco waar ons avontuur wordt vervolgd.

Adios!

Harm en Mandy