Hola!

Potosi is de hoogst gelegen stad ter wereld op een hoogte van bijna 4100 meter. Je zou op een dergelijke hoogte misschien niet veel leven verwachten maar niets is minder waar. Toen de Spanjaarden het hier vanaf de 16e eeuw voor het zeggen kregen en ontdekten dat hier veel zilver in de mijnen te vinden was, dijde de stad in rap tempo uit. Qua inwonersaantal had Potosi in die tijd zelfs meer inwoners dan belangrijke Europese steden uit die tijd zoals Antwerpen of Londen. Daarnaast werd Potosi veruit de rijkste stad van het continent en had de stad het aanzien van steden als New York, Parijs en Tokio vandaag de dag. De rijkdom uit die tijd is overal in de stad terug te zien, prachtig. Wij begonnen ons bezoek aan Potosi met een bezoek aan het klooster Santa Teresa. In dit klooster traden in de koloniale tijd de tweede dochters van rijke aristocratische families in om er vervolgens nooit meer uit te komen. Het klooster is erg mooi maar als je je bedenkt dat familie eens per maand op bezoek mocht komen en contact er alleen was met een zwart scherm en tralies tussen beiden krijgt de plek ineens iets heel treurigs. De nonnen zagen hun familie dus nooit meer en raakten ze ook nooit meer aan, wat een leed heeft zich hier afgespeeld en nog steeds want vandaag de dag bestaat de orde nog uit zes nonnen die wij, uiteraard, niet hebben gezien.

Vrijdagochtend stond er een spannend uitje op het programma, een bezoek aan de mijnen van Potosi. Samen met gids Helen, een stevige Boliviaanse met een overvloed aan Zuid-Amerikaans temperament, gingen wij op pad. Helen heeft zelf twaalf jaar in en rond de mijnen gewerkt en wist dus van de hoed en de rand. We zijn eerst naar een markt gegaan om wat kleine cadeautjes voor de mijnwerkers te kopen, dat is gebruikelijk wanneer je als toerist de mijnen bezoekt. Na wat energiedrankjes, wafels en een staaf dynamiet (ja echt waar) gekocht te hebben, hesen we ons in een regenpak-achtige outfit plus helm met lamp. We waren klaar om de mijn in te gaan.

De berg Cerro Rico is berucht en beroemd. Het zilver is er nagenoeg allemaal uitgehaald in de Spaanse tijd, met name tin en mineralen worden er nog gewonnen maar de opbrengsten daarvan zijn op dit moment verwaarloosbaar klein. In Potosi is er echter een groot gebrek aan vervangende industrie of banen en dus zijn veel jonge mannen veroordeeld tot "de berg die mensen eet", zoals de Cerro Rico door de mijnwerkers wordt genoemd. De werkomstandigheden zijn er erbarmelijk en gevaarlijk, de werkers worden gemiddeld niet ouder dan 45, de meesten overlijden aan kanker of stoflongen. Bizarre feiten en wij vonden het dan ook best spannend om de mijnen in te gaan. Het is moeilijk om te beschrijven hoe het er daar uitziet. Het is er eng smal, aardedonker en na een paar minuten zie je scheel van het zuurstoftekort. Helen stelde ons voor aan een aantal mijnwerkers. Jonge jongens van onze leeftijd die er minstens twintig jaar ouder uitzagen. Niet zo gek aangezien sommige van hen al 24 uur achter elkaar aan het werk waren. De mijnwerkers houden dit vol door continu cocabladeren te kauwen waardoor de honger, dorst en slaap wordt verdreven. Ook wordt er een belachelijke hoeveelheid sigaretten genuttigd en drinken de mijnwerkers maarliefst drank met 96%(!) alcohol. Wat een leven... Toen we zelfs een jongen van 15 jaar oud tegenkwamen zakten onze stoffige monden ver open. Kinderen op deze plek, dag in dag uit, heftig... Na twee uur door de mijnen struinen waren we blij dat we licht zagen aan het einde van de tunnel en we weer frisse lucht konden inademen. Al met al was het voor ons een van de meest indrukwekkende plekken die we ooit in ons leven hebben gezien en, waarschijnlijk, ooit zullen zien.

Na een douche en een goede lunch zijn we 's middags naar Casa de la Moneda gegaan. Vanaf de 16e eeuw werden hier, van het zilver uit de mijnen, munten geslagen voor het hele Spaanse rijk. Het gebouw is enorm en het museum is heel beeldend ingericht waardoor we een goed inzicht kregen in dit, ook al, niet echt arbeidsvriendelijke proces. 's Avonds hebben we lekker gegeten en een beetje uitgerust. We mogen wel stellen dat Potosi absoluut indruk op ons heeft gemaakt.

De volgende dag zijn we met de bus naar de hoofdstad van Bolivia, Sucre, gegaan. Een tochtje van zo'n drie uur over een goed geasfalteerde weg, dat is inmiddels peanuts voor ons. Nadat we onze backpacks bij het hostel hadden gedropt zijn we gaan lunchen in een Nederlands restaurant! Johan Cruijff hangt er groot aan de muur en wij hebben bitterballen gegeten, lekker waren ze overigens niet maar wel leuk om voor heel even terug te zijn in eigen land. Daarna Casa de la Libertad bezocht, hier werd op 6 augustus 1825 de onafhankelijkheid van Bolivia uitgeroepen. Mooi om te zien hoe veel waarde de Bolivianen aan deze plek hechten en dat de mensen die hiervoor verantwoordelijk waren nog steeds op handen worden gedragen.

Zondag hebben we, net als vele Bolivianen, een rustdag ingelast. We hebben veel gedaan en gereisd de afgelopen week en waren best een beetje moe. Sucre is een prachtige, witte stad. Het is een prettige plek om te zijn, het voelt een beetje aan als een Zuid-Europese hoofdstad, qua sfeer en temperatuur. Voor het eerst in weken konden we weer eens een korte broek aan. In het Parque Bolivar hebben we lekker geluierd. 's Avonds tijdens het eten hebben we nog een glimp kunnen opvangen van de F1 overwinning van Max Verstappen, dat is ook hier heel groot nieuws, leuk!

Na ons rustdagje was het vandaag weer tijd voor actie. Vanochtend vroeg startte onze tour naar de krater van Maragua, een paar uur van Sucre vandaan. Samen met onze gids, die overigens alleen Spaans sprak, hebben we eerst twee uur over een oud Inca pad gelopen. Daarna het dorpje bezocht wat in de krater ligt en mooie foto's gemaakt.

Morgen gaan we vliegen naar Santa Cruz. We konden kiezen tussen 40 minuten vliegen of 13 uur schommelen in de bus over een onverharde, gevaarlijke weg. Voor ons een makkelijke keuze. Jullie horen van ons.

Adios,

Harm en Mandy