Hola a todos,

Na onze rustdag zijn we dinsdag weer op pad gegaan. Zo'n twee kilometer buiten het centrum van Cuzco liggen Sacsayhuamán en Quenko, twee archeologische opgravingen uit de Inca tijd. Het valt allemaal een beetje in het niet bij Machu Picchu natuurlijk maar beide opgravingen zijn bijzonder te noemen en zeker een bezoek waard. Bewonderenswaardig blijft de bouwkunst van de Inca's. In Sacsayhuamán liggen stenen van wel 140 ton opgestapeld zonder dat je er een spelt tussen kunt krijgen, onvoorstelbaar.

Woensdag hebben we het door ons inmiddels geliefde Cuzco verlaten. Wat een ontzettend sfeervolle, mooie en gezellige stad is dat. Voor de toekomstige Peru gangers onder ons: Trek minstens een paar dagen uit om de stad op je gemak te bezichtigen. Er is meer dan genoeg te zien en te doen.

Om busavonturen zoals de vorige te voorkomen hebben we voor de bus naar Puno een busmaatschappij gekozen die bekend staat als zeer betrouwbaar. Het loonde want de buschauffeur van dienst stuurde de bus beheerst door het schitterende, bergachtige gebied richting onze volgende bestemming. Na iets meer dan zeven uur kwamen we veilig aan in Puno. Opvallend aan de inwoners van deze stad is dat ze nog kleiner zijn dan de mensen in Cuzco. Daarnaast hebben ze een klein onderlijf en een brede borstkas, ook hebben ze paarsige wangen door een verhoogde productie van rode bloedcellen. Allemaal om te kunnen functioneren op zo'n grote hoogte.

Ons hostel zat in het centrum wat het makkelijk maakte om de spaarzame hoogtepunten van de stad nog diezelfde middag te bezichtigen. Puno stelt als stad niet veel voor. Iedereen komt hier voor maar een ding: Het Titicacameer. Op ruim 3800 meter boven zee het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld. 's Avonds hebben wij dan ook direct een tour geboekt voor de dag erna.

Donderdag werden we al vroeg opgehaald bij ons hostel en vetrokken we per boot naar de Uros eilanden. Deze eilanden zijn gemaakt van riet en drijven op het water. Wanneer je erop loopt heb je het gevoel alsof je continu over een waterbed loopt, heel apart. Op de eilanden wonen de Uros in kleine gemeenschappen bij elkaar onder primitieve omstandigheden en alles is gemaakt van riet: De huizen, de boten en de bedden. Na een korte rondleiding door Uros bewoonster Anna zijn we verder gevaren naar het eiland Tanguile. Ook hier woont een inheemse stam behoorlijk afgesloten van de buitenwereld. Aldaar geluncht en een wandeling over het eiland gemaakt. Het uitzicht over het meer was ongelooflijk mooi wat een aantal mooie foto's heeft opgeleverd. 's Avonds gegeten in een gezellig restaurant waar ook een Peruviaanse groep traditionele muziek speelde met panfluiten, trommels en gitaren, heel gezellig.

Ook vrijdag stond de wekker weer vroeg, een nieuw hoofdstuk van onze reis begon, Bolivia! Vanuit Puno is het zo'n drie uur met de bus naar Copacabana aan de Boliviaanse kant van het Titicacameer (het strand in Rio de Janeiro heeft zijn naam aan deze stad te danken), tussendoor nog even gestopt bij de Boliviaanse grens om de nodige stempels te laten zetten en vervolgens lopend de grens over gegaan. 's Middags boottickets geboekt voor de volgende dag naar Isla del Sol, een eiland voor de kust van Copacabana. Daarnaast de kathedraal bezocht en de berg Cerro Calvario beklommen. Van hieruit hadden we een prachtig uitzicht over Copacabana en het Titicacameer maar onze lijven zijn duidelijk niet gewend aan het beklimmen van bergen op 4000 meter hoogte, wat waren we moe toen we boven kwamen.

Vanochtend zijn we met de boot naar Isla del Sol gegaan met de bedoeling een wandeling van zo'n vijf uur van noord naar zuid te maken en op de zuidpunt een hostal voor een nacht te zoeken. Ons was verteld dat we beter niet konden reserveren, veel accommodaties beschikken hier immers nog niet over internet. Onze tactiek was dan ook om ergens naar binnen te lopen, de kamer te bekijken en eventueel te boeken. Dat pakte allemaal wat anders uit... De wandeling was pittig, urenlang liepen we door de brandende zon heuvel op en heuvel af, zonder iemand tegen te komen, uitgezonderd hordes knorrende wilde varkens en balkende ezels. De spaarzame gehuchtjes die we tegenkwamen waren totaal verlaten. Gaandeweg begon ons iets te dagen. Gisteren werd ons verteld dat er in Copacabana een groot feest zou zijn waar ook veel mensen uit de regio naartoe komen. Wij hadden er tot dan toe niet echt bij stil gestaan maar naarmate we steeds dichter bij de zuidpunt kwamen en naast alle huisjes ook hostels en restaurants verlaten waren realiseerde we ons dat slapen op het eiland niets ging worden. Alle eilandbewoners bleken feest te vieren in Copacabana.

We hebben nog even stevig doorgelopen en een een boot terug naar Copacabana genomen. Eenmaal daar aangekomen konden we gelukkig nog een nachtje bijboeken in het hotel van de nacht ervoor en ook de bustickets naar La Paz hebben we een dag kunnen vervroegen. Daarna hebben ook wij ons in het feestgedruis gestort. Want ook al is Bolivia het armste land van Zuid-Amerika, feesten dat kunnen die Bolivianen als de beste! Grote groepen uitbundig dansende mensen in prachtige kostuums, veel gezang, muziek en vuurwerk en natuurlijk veel eten en drinken. Het zou zomaar carnaval in Rio kunnen zijn. Al met al hebben wij een hele gezellige avond gehad en vonden we het helemaal niet erg dat we eerder terug zijn gekomen van Isla del Sol. Morgen vertrekken we naar een hele andere omgeving dan waar we ons nu bevinden namelijk de miljoenenstad La Paz!

Adios,

Harm en Mandy